Grudzień - ale jak to?

 No to ten... mamy grudzień.

Zdjęcie z Unsplash, ale uwierzcie, tak będzie. Brrr!

 

Ostatnio koleżanka podesłała mi filmik, który - jak twierdzi -  bardzo kojarzy jej się ze mną:

 

 

 Więcej chyba nie muszę mówić ;) 

Przejdźmy zatem do właściwej treści posta. Tym razem będzie wyjątkowo uboga w rękodzieło, nam czym ubolewam. Listopad to był istny hardcore pod względem ilości zajęć "studiowych" i świnkowych... Mam nadzieję, że w grudniu będzie spokojniej i uda mi się coś uszyć albo zmajstrować jakiś sprzęt na modele (bo wszelkie aktywności związane z używaniem farb odpuszczam do czasu, gdy będzie można przenieść się na balkon lub chociaż solidnie wywietrzyć mieszkanie).

A więc pierwsza sprawa - wymiany!

Zdecydowałam o pożegnaniu się z trzema modelami, które nie grzały jakoś szczególnie długo miejsca na półkach i były moimi modelarskimi marzeniami z dzieciństwa (no, nastoletniości). Co daje pewne pojęcie o tym, jakie durne jest to nasze gonienie za rzeczami materialnymi - ale mniejsza o to. Na portale aukcyjne powędrowała GG Valentine, Rhapsody in Black oraz Ideal. W każdym z nich jednak coś mnie drażniło 

- w Walentynie zbyt liczne otarcia i za ostry rysunek mięśni jak na pozę, i to w dodatku tylko z jednej strony ciała, a także "ospały" kłus - pół życia myślałam, że to model w stępie i bym się tego trzymała, ale nogi mi się nie zgadzały,

- w Rhapsi fakt, że ledwo trzymała się na nogach, a każde najlżejsze dygnięcie podłoża sprawiało, że leciała na zbity pysk, a dodatkowo jej jeszcze ostrzejsza i podkreślająca mięśnie rzeźba (tłuszczyk to ważna sprawa!)

- a jak już o pyskach mowa, Ideal ma bardzo typowy "Siftonowy" pyszczek. Kwadratowy, rysunkowy, po prostu rozpoznawalny. Kiedyś nie przeszkadzała mi ta specyficzność (w końcu miałam u siebie Snowmana, Californię, Secretariata, skaczącego kuca Connemara...) ale Ideala nie uratowała nawet wyśmienita poza i dobrze wykonana maść.

W ramach wymiany przywędrowały do mnie dwa modele (trzeciego konia sprzedałam):

 

1)  Breyer Traditional 1846 - KB Omega Fahim ++++//, 2021, mold #740 "Shagya Arabian" by Brigitte Eberl

 

 

Mold pojawił się po raz pierwszy w 2016 dla członków Premier Club jako srokaty Yasmin, więc to stosunkowo świeża rzeźba (zwłaszcza w porównaniu z drugim bohaterem wpisu). 

 

Do jakości modelu jako portretu wspomnę tylko, że moim zdaniem ten mold to nie był najlepszy pomysł. Żywy Meg jest bardzo "arabowaty" -  jakby skoncentrowany w sobie (koniarze powiedzą chyba, że sylwetką wpisuje się w kwadrat?) - chociaż to też zależy od zdjęcia czy danego ujęcia na filmiku. Niemniej jednak mold "Shagya Arabian" wskazuje na to, że mamy do czynienia z czymś innym niż zwykłym arabem, i to widać po długiej kłodzie i masywniejszym pysku o profilu zbliżonym bardziej do prostego, niż wklęsłego. Ale do prezentacji arabskich rzędów powiniem się nadać.

 

 

Jeżeli chodzi o malowanie, to Omega jest... ciekawy. To dobry eufemizm do "dziwaczny". Model jest bowiem niby czarny, ale granatowy - szczególnie po zmoczeniu:

 

 

Zabieg ten uważam za chybiony. Zdecydowanie bardziej naturalnie prezentowałaby się brązowa baza, prześwitująca spod nałożonej czerni jak naturalne spłowienia. Na szczęście granatowy poblask nie jest widoczny przez większość czasu... a jak już jest, to nadaje modelowi nieco mistyczny wygląd. A może wałach został wysmarowany jakąś magiczną odżywką albo wyprany w Perwolu.

Co do rzeźby, wychodzę z założenia że skoro się nie znam, to nie będę się czepiać. Model jest szczegółowy (zwłaszcza ten piękny pysk), szczupły (widoczne żebra), ale nie groteskowo odchudzony jak Rapsia. Foty porównawcze poniżej:

 

 

Co do stabilności pozy, która była dość ważnym kryterium w wyborze modelu - stoi! Stoi sam, choć muszę przyznać, że przechyla się lekko w lewo. Mało inwazyjna operacja odgięcia lewego tylnego kopytka powinna pomóc.

Podsumowując, model jest naprawdę ładny, choć nie wywołał efektu "łał".

 ***

2) Breyer Traditional 711610 - Bravour 54 - BreyerFest Celebration Model (13,200 made) - 2023, mold #54 "Trakehner" by Chriss Hess

 

Mold z 1979r., a jeżeli chodzi o zawartość konia w koniu - bije na głowę co niektóre dzisiejsze modele. W moim subiektywnym odczuciu, oczywiście, choć wiem że starsze modele, w tym dzieła pana Hessa mają liczne grono swoich fanów. 

Model jest wygładzony w stosunku do pierwszych wersji tego moldu, ma bujniejszy ogon (nie przeszkadza mi to, choć oryginalny szczurzy ogonek też miał swój urok) i przede wszyskim piękną, ciepłą, dosyć jasną gniadą maść. W połączeniu z odmianami na nogach (z ładnymi krawędziami), bielą na głowie i różowym pyszczkiem podoba mi się chyba najbardziej ze wszystkich produkowanych wersji. 

 

Jako, że to nie jest zwykły Regular Run, a model z BreyerFestu, pozwoliłam sobie na małą dokumentację fotograficzną:

Pudełko całkiem ładne.

 

Do modelu dołączona była wstążka na szyję.

Jak to zwykle bywa, zużyłam zapasy energii pisarskiej do przedstawienia Omegi, a Bravour - przechrzczony na Bursztyna - nie doczekał się ambitniejszego opisu poza tym, że mi się podoba xD.

Z koleżanką po dłucie - Truly Unsurpassed.

***

Z paczki z Bursztynkiem dołączony był także kantarek dla modeli w skali Lb - zobaczcie, jaki śliczny. 

 

A tu z kolei mój jedyny popis na ten miesiąc, skórzany kantar w skali Lb. 

 

***

Tyle na dzisiaj.

Miłego dnia!

Bye bye!

PS. Postaram się  dokończyć niebawem wpis o blokach klinicznych, jakie miałam do tej pory - trochę już ich było.