"Narzeczona nazisty" - książka, która porusza bardziej niż Paulo Coelho.

Czy ktoś pamięta nieregularną serię wpisów, w których dzieliłam się kulturalnymi poleceniami? Ja też tak średnio. A właśnie skończyłam czytać książkę, którą bardzo chcę się podzielić.

Problem polega na tym, że jeśli nie siądę i nie napiszę "na gorąco" wrażeń z lektury, prawdopodobnie nie zrobię tego nigdy - a jeśli zbiorę się po czasie, będzie to pozbawione emocji.

Nie przedłużając:

 

Narzeczona nazisty - Barbara Wysoczańska.

Opis z tyłu książki:

Jest koniec sierpnia 1938 roku.

Polka Hania Wolińska, na co dzień studentka germanistyki, jest damą do towarzystwa zamożnej niemieckiej hrabiny. Poznaje wnuka swojej pracodawczyni, hrabiego Johanna von Richter. W młodych rodzi się wzajemna fascynacja. W rodzinnej posiadłości von Richterów w Monachium, Polka naocznie styka się z hitlerowskim fanatyzmem, który ogarnia całe Niemcy. Na tle rosnącego w siłę nazizmu i niechybnej wojny w Europie, Hania i Johann zakochują się w sobie. Dziewczyna wkracza na niemieckie salony jako narzeczona hrabiego i poznaje najwyższych rangą przywódców III Rzeszy. Równocześnie zostaje zwerbowana przez polskie władze do przekazywania tajnych planów Hitlera dotyczących Polski i Europy...

Ta książka jest nie-sa-mo-wi-ta. 

Z początku czyta się ją bardzo lekko i przyjemnie. Powoli odkrywany kolejne wątki dotyczące życia bohaterów, których drogi skrzyżował los. W tej części duuużo jest emocji, szczególnie po stronie Hani - jednak obojgiem bohaterów targają silne wątpliwości - no bo jak to tak? Niemiec i Polka? W dodatku oboje zaręczeni..? Jak można się domyślić, rodzina Polki nie jest zachwycona tym pomysłem, podobnie jak Johanna (poza babcią, przez którą to wszystko się zaczęło. To jej w czasie wakacji towarzyszy Hania.)

A kiedy coś tam zaczyna się dziać między zakochaną parą - no miód na serce. Miłość, młodzieńczy zapał, niewzruszona wiara w to, że razem można stawić czoło całemu wrogiemu światu... nie zapominajmy jednak o okolicznościach - widmo wojny czai się w tle, podgryzając na różne sposoby a to Hanię, a to Johanna.

Kiedy jednak nadchodzi TEN czas i wybucha wojna - lektura zmienia się w piekło. Zakochani rozdzielają się - Johann zostaje zwerbowany do służby Hitlerowi, Hania współpracuje z polskim podziemiem. Pojawia się dużo bardzo brutalnych opisów przemocy. Morderstwa, tortury, gwałty. Do tego tęsknota bohaterów za soba nawzajem, za ulotnymi chwilami, które mogli spędzać razem zanim świat stanął w płomieniach.

(Te opisy są tak uderzające, że niejednokrotnie rzucałam tą książkę w kąt, czekając na spokojniejszy czas w życiu - bo po prostu nie byłam w stanie przez nie przebrnąć, mając na głowie własne zgryzoty. Może jestem miękka buła, ale nie zmienia to faktu, że lektura zwala z nóg.)

Właściwie do samego końca książki nie ma pewności, jak to się wszystko potoczy. Czy Hania, mając w pamięci obrazy mordowanych rodaków, w tym rodzinę i bliskich, nadal kocha Johanna, którego naród zgotował im ten los?

 

Nie powiem, ale podrzucę jeszcze wywiad z autorką: klik!