Co tam słychać na Wschodzie?

Pomoc naukowa. Tylko i wyłącznie, nie obchodzę Halloween.

 Chciałam tylko wymieść pajęczyny z rogów bloga i zameldować, że żyję. 

Został tydzień października. Nie wierzę, że minął już miesiąc od ostatniego posta, a prawie miesiąc na uczelni. Nadal jestem w trybie totalnego nieogarnięcia (Co na jutro? Ale jaki kolos?!), chociaż już mniej więcej kojarzę gdzie mam poszczególne zajęcia i na które wypadałoby mieć fartuch. A na które warto mieć jakąś ciekawą lekturę do czytania... doprawdy, dojeżdżanie na laboratoria i ćwiczenia, na których naprawdę coś robimy jestem w stanie przeżyć. Ale siedzenie na tyłku przez 1,5 - 3h i przepisywanie prezentacji? Come on!

Totalnie niezwiązane z niczym zdjęcia szopa z kinderniespodzianki trzymającego mleczną krówkę.

Poza uczelnią staram się jako-tako zadomowić w studenckim mieszkanku i sprawić, by było mniej zimne i obmierzłe. Obejmuje to głównie znoszenie do mieszkania tony żywych roślinek i sezonowych dekoracji, jak chociażby dyń (była promka...) i świeczek (które zapalam raz na ruski rok, ale cii...).

Dynia z promki.

Artystyczne goździki oraz bardzo dorosłe i poważne kapcie.

Polecam playlistę.

Druga dynia z promki.

 

Wrzos.

 

Jednak coś, co rozjaśnia te zimne, szare dni to nie płomyk świecy, tylko kontakty. Te międzygatunkowe uskuteczniam w weekendy, a międzyludzkie codziennie przed/po/w trakcie zajęć 😀  Wspólny śmiech i nagle Dziki Wschód staje się taki jakiś ładniejszy...

 

Bardzo ładny zarośnięty budynek na zadupiu.

Podświetlone drzewka w centrum.

Fontanny w centrum. Nawet ja przyznam, że ładne!

Napomknę także o plastikach - żeby nie było zbyt pamiętnikarsko. Wszystkie tak starannie opisywane i fotografowane plastikowe koniki zostały w domu. Za to zostały wyrzucone z pamięci - aż kiedyś na wideokonfie mocno się zdziwiłam, że mam tyle figurek na półkach. Bardziej z przyzwyczajenia, niż z prawdziwej zachcianki dokonałam wymiany - jedzie do mnie dosyć ciekawy model i kilka maluchów na przeróbki/do podania dalej.

A jedyny tutejszy koń także cieszy już kogoś innego. Obyś był dobrą pomocą naukową, Hopper!

***

Dla porządku wrzucam także zaległe fotki pluszowego konika oraz kotka, z którego dumna nie jestem, ale ma chociaż tę zaletę, że wywołuje niepohamowany chichot u każdego, komu chwalę się moimi "dziełami" 😆

Kotek:

Wyłupiasty kotek - portret.

 

Konik:

Kasztanek.

Z boku.

Z drugiego boku.

Grzywa.

Pysk.

Oczko i uszko.

 

Właściwie to miałam wstawiać zdjęcia na instagrama, ale korzystanie z tej aplikacji znudziło mi się jeszcze szybciej niż za poprzednimi podejściami. Ktoś wstawia zdjęcia, ty wysyłasz pikselowe serduszko, potem na odwrót i tak w kółko. Nuda.

 

***

Tyle na dzisiaj. Miłego wieczoru!

Postaram się pisać i komentować częściej, ale czy to wypali - zobaczymy 😉