Tak trochę o wszystkim

 Hello from the other side. 

 

Trzy tygodnie to niby nie dużo, zwłaszcza gdy rzucimy się w wir obowiązków, z drugiej strony prawie miesiąc, więc odruchowa chęć napisania czegoś tutaj dała o sobie znać. Tylko o czym tu pisać? Przecież podstawą bloga były plastikowe koniki, a ja zadeklarowałam, że z nimi kończę. Przygotujcie się mentalnie na luźny, pogadankowy wpis...

Krótko po poprzednim poście dodałam wpis w całości poświęcony moim świniom, stwierdziłam jednak że to zbytnia prywata, a miejsce na wylewanie smutków jest w małym białym pokoju, a nie na blogu. Tak więc, tylko wspomnę że moja P. biega już po świnkowym raju...

K. została sama, a tak być nie może - świnie są stadne i nie dajcie sobie wmówić, że to wydziwianie - to fizjologia. W domu zawitała kolejna świnia, N./T.

Nie nacieszyłam się jeszcze zbytnio prosiakiem, w końcu większość tygodnia spędzam poza domem w Dużym Mieście. Co ciekawe, powoli przestaję czuć się w nim jak banita, a wręcz niechętnie przyznaję, że zaczyna mi się podobać.

Może to piękna wiosenna pogoda osłodziła nieco szary wizerunek miasta?

A propos wiosennej pogody. Niedawno zdarzył się taki dzień, że świeciło słońce i jednocześnie sypał śnieg - moje najulubieńsze połączenie pogodowe ever (o czym wspominałam w Q&A w tym poście - klik). Dzień o tyle dla mnie warty zapamiętania, że czułam na twarzy promienie słońca i płatki śniegu, chwilę wcześniej zamknąwszy za sobą pewne drzwi. Mam nadzieję że na zawsze, ale w razie "W" wiem, że mogę wsadzić w nie stopę i je otworzyć. Oby nie. Ale mogę.

Co jeszcze? Cóż, zaczęłam stresować się sesją - mamy zapowiedziane egzaminy stacjonarne, co bardzo źle wróży mojej przyszłości na uniwersytecie. Zwłaszcza że przez większość czasu mój mózg działa na takiej zasadzie:

kot student/FB

I chciało by się tylko legnąć niczym K. z wystawioną girką...

 Co jeszcze? Mniej przyjemnie w mojej pamięci zapisało się szczepienie na covid. Przysługiwało mi z uczelni, więc rezygnacja byłaby średnio mądra. Mimo że boję się igieł jak diabeł wody święconej, polecam. Za nic w świecie nie chciałabym drugi raz zachorować i podać to dziadostwo dalej... dla niektórych z mojego otoczenia (nie bezpośredniego, ale już znanego) już wcześniej skończyło się to tragicznie 🕯.

 

A już za chwilę (dosłownie) czeka mnie podróż na południe Polski. Będzie super - w końcu zobaczę siostrunię :P

 Miałam jeszcze wspomnieć, co z resztą plastiku, ale zrobię to innym razem. Walizka już czeka.

 

to księżyc, gdyby ktoś się zastanawiał

Na koniec łapcie jeszcze zdjęcia Puszka, bo czemu nie. Wiem, że ma już swoich fanów.

Miłego dnia!