Is done better than perfect?

 Done is better than perfect. Zrobione jest lepsze niż idealne. Jedno z wielu motywacyjnych hasełek, które dostaje +100 do siły przebicia, jeśli jest napisane taką dziwną, pełną zawijasów czcionką. Tylko czy warto się tą zasadą zawsze i wszędzie kierować?

 

Jako że to blog o plastiku, zacznijmy od plastiku. Poniżej przedstawiam Wam dwa rzędy w skali Little Bits. Różnią się one diametralnie, mimo że ciemnobrązowy rząd na karusie wcale nie był wykonany X lat temu, a w tym roku. Czarny natomiast skończyłam wczoraj.

(Zaczęłam pisać ten post miesiąc temu, ale mniejsza o to).

Różnica polega na tym, że brązowy miał być jak najszybciej done, a czarny - bardziej perfect (nie jest, ale o tym za moment).

 

I tak ogłowie na karusie zasłania mu widok przez paski z grubej, nieobrobionej skóry, popręg składa się z prostego paska ze sprzączkami, a szlufka na końcówkę puślisk nie istnieje, bo łatwiej jest zrobić nacięcie w tybince. Panele stykają się ze sobą i nie są porządnie obite skórą, brakuje także kółeczek do przypięcia jakichkolwiek patentów do siodła. Taka prowizorka.

 

Z kolei czarny komplet ma cieńsze paski i mniejsze sprzączki przy ogłowiu i porządny,  podbity futerkiem popręg z fartuchem i kółeczkami. Zresztą kółeczek jest więcej, aby można było podpiąć podogonie czy inne napierśniki. Puśliska mają dziurki i sprzączki z bolcem, a ich końcówki można zabezpieczyć szlufkami. Obecne są nawet tak znienawidzone przeze mnie elementy, jak poduszki kolanowe i poduszki podbicia. 

To nie jest jakiś mega wysoki poziom, nie. Ale mam poczucie, że zrobiłam ten komplet najlepiej, jak potrafię na ten moment. Na moje możliwości teraz jest perfect. A ten brązowy - tylko done, bo mogłam bardziej się do niego przyłożyć.

Swoją drogą, pisałam kiedyś na podobny temat w tym wpisie - klik - dziś jednak chciałabym wyjść z rozkminkami poza modele.

Done is better than perfect -  true or false?

 

 

Perfekcjonizm. Z pewnością każdy z nas o nim słyszał, wiele osób się do grona perfekcjonistów zalicza. Wszystko musi być zrobione idealnie, bo szkoda marnować energię na coś, co i tak nas nie zadowoli. A może boimy się porażki do tego stopnia, że nawet nie próbujemy czegoś zrobić, czegoś osiągnąć? (Nie ściągnęłam tych sugestii z sufitu, a z książki Nawyk samodyscypliny Neila Fiore. Obiecuję, że wspomnę o niej w następnym odcinku polecajek 😉)

Wydaje mi się, że jest to poniekąd uzasadnione podejście. Skoro projekt X i tak zajmuje nam trzy dni w wersji "na odwal", a na dopracowanie szczegółów możemy poświecić jeszcze pół kolejnego dnia - czym to jest wobec wieczności? Czy nie lepiej posiedzieć nad czymś chwilę dłużej i być naprawdę zadowolonym z efektów? Taki banalny przykład - przyszywanie uszka czy grzywy do maskotki 😉 wbrew pozorom, porządne i gęste (?) przyszycie jakiejś części nie zajmuje tak wiele czasu, jak mogłoby się wydawać, a można spokojnie potem na pluszaku spać bez obaw, że zaaspirujemy wypełnienie z rozprutej maskotki.

 

Albo takie podawanie leków. Załóżmy, że masz podać syrop  - podasz go doustnie czy... dożylnie? W wielu wypadkach jakiekolwiek (done!) podanie leku będzie miało tragiczne skutki. Możecie o tym poczytać tutaj -  klik. Osobiście wolałabym syropek podany perfekcyjnie doustnie.

Weterynaria. Choć całym serduszkiem kocham wet światek, zdarzają się w nim (jak wszędzie, zresztą) czarne owce, których działania nie można nazwać pracą, a chałturą. Pamiętam takiego jednego psa. Psa z cholernie rozległym guzem, spokojnie widocznym bez okularów. Trafił do psokota (czyli lekarza weterynarii specjalizującego się w leczeniu psów i kotów) w stanie tragicznym i tragiczny był jego finał. Wiecie co było w tym ironicznego? Właściciel był w z nim wcześniej u lekarza, ale takiego od bydła. A ten założył, że skoro pies się gorzej czuje, to pewnie choroba odkleszczowa... jakimś dziwnym trafem terapia przeciwpasożytnicza na nowotwór nie zadziałała. 

W tych kwestiach wolelibyśmy być leczeni perfect, co nie? Ze złamana nóżką idziemy do ortopedy, a nie do jakiegokolwiek lekarza, laryngologa powiedzmy. Ze świnkami morskimi do specjalisty od zwierząt egzotycznych, a nie najbliższego psokota. Po co tracić czas na coś , co będzie robione po łebkach i i tak ostatecznie ratowane (niekoniecznie uratowane) przez specjalistę?

 

Z drugiej strony - są takie dni, kiedy po postu nie ma się siły ani ochoty na nic. Wtedy jakiekolwiek ogarnięcie się/życia/zlewu w kuchni jest sukcesem, niekoniecznie wymagającym bycia perfekcyjnym, prawda?

 

Przechodząc do mniej filozoficznych konkretów - takie prezentacje na studiach. Jeśli mam zrobić zadanie na odwal (done) wiedząc, że asystent nie robi problemów i zalicza każdemu, kto zrobi cokolwiek, a moi koledzy i tak nie słuchają mnie po drugiej stronie ekranu (trzymajcie kciuki, żeby i w tym roku seminaria były zdalnie!), a ja nie poświęcę zbyt dużo czasu - wchodzę w to! 

Mogłabym pochylić się nad prezentacją dłużej, rysować wykresy na paintcie, wklejać (z duszą na ramieniu, bo teoretycznie jesteśmy poważnymi dorosłymi na poważnych studiach) zabawne obrazki ułatwiające skojarzenie nazw czy procesów i dostać wyższą ocenę (perfect), ale...

Ale w tym przypadku "done is definitely better than perfect" moim zdaniem. 

Będąc jeszcze w klimatach uniwersyteckich - bazy. Bez baz trudno przeżyć niezależnie od kierunku (dla tych młodych szczęśliwych osób, które jeszcze nie posmakowały studenckiego życia i znają gorzkiego smaku sesji: bazy to zbiory pytań z egzaminów, zapamiętanych i spisanych przez pokolenia studentów. Najcenniejsze są te z opracowanymi odpowiedziami i sięgające kilka lat wstecz).

Osobiście nie miałabym odwagi iść na egzamin nie przejrzawszy wszystkich dostępnych baz. Bo cóż mi z tego, że nauczę się perfect pytań do jedenastej strony, jeżeli trafią się pytania z pięćdziesiątej? Czy nie lepiej byłoby choć powierzchownie kojarzyć całość? Choćby za zasadzie "coś tam z glukozą - sorbitol"?

Jak już jesteśmy przy glukozie - a co gdy jej poziom stanie się tak niski, że aż niemierzalny? Czy wtedy jest czas na wyznaczenie idealnego miejsca do wykonania iniekcji domięśniowej z glukagonu? Przecież można go podać niejako bardziej "byle jak", podskórnie - byle podać i pomóc. (Znalazłam informację, że można podać też dożylnie - oczywiście nie szukamy żyły, ale miło mieć świadomość, że nawet jeżeli przez przypadek tam podamy, to nie dobijemy, prawda?)

 

Albo na przykład takie czopki na wypadek padaczki u psa. Nie trzeba być lekarzem, żeby je podać...

Przykłady mogłabym mnożyć. Podsumowując: czy zrobione jest lepsze niż idealne? 

Zależy kiedy :P

Można oszaleć z wystrzelonymi w kosmos oczekiwaniami, ale wiecznie zadowalać się bylejakością, podkopując przez to poczucie własnej wartości? No nie wiem.

Ja rzekłabym: zrobione jest lepsze od niezrobionego, ale dobrze/perfekcyjnie zrobione jest lepsze od zrobionego na odwal. Zakładając że coś musimy robić, bo pewnych rzeczy lepiej jednak nie robić, wiadomo.

A Ty jak sądzisz?